Charakterystyka odcieków ze śmieci
Odcieki ze śmieci to ścieki powstające podczas składowania i składowania na skutek fermentacji, wymywania opadów atmosferycznych, infiltracji wód powierzchniowych i gruntowych. Na skład odcieków ze śmieci wpływają takie czynniki, jak skład śmieci, czas składowania, technologia składowania i warunki klimatyczne, wśród których najważniejszym czynnikiem wpływającym jest czas składowania. W przypadku klasyfikacji ze względu na wiek składowiska, na ogół te, których czas składowania jest krótszy niż 1 rok, są uważane za młode odcieki, te, których czas składowania wynosi 1–5 lat, są uważane za odcieki w średnim wieku, a te, których czas składowania jest krótszy niż 1 rok starsze niż 5 lat uważa się za stare odcieki [1]. W tabeli 1 przedstawiono charakterystykę różnych rodzajów odcieków ze śmieci [2].
Jakość wody ze śmieci ma na ogół następujące cechy: (1) złożony skład, zawierający różne zanieczyszczenia organiczne, metale i składniki odżywcze roślin; (2) Stężenie zanieczyszczeń organicznych jest wysokie, a ChZT i BZT osiągają dziesiątki tysięcy mg/l; (3) Istnieje wiele rodzajów metali, w tym ponad 10 rodzajów jonów metali; (4) Wysoka zawartość azotu amonowego i szeroki zakres zmienności; (5) Skład i stężenie będą podlegać sezonowym zmianom [2]
Obecnie metody oczyszczania odcieków ze śmieci opierają się głównie na metodach biologicznych. Wśród nich młode odcieki charakteryzują się wyższą zawartością łatwo biodegradowalnej materii organicznej, wyższym stosunkiem B/C i niższą zawartością azotu amonowego, co sprawia, że nadają się do stosowania biologicznych metod oczyszczania. Jednakże wraz ze wzrostem wieku składowiska biodegradowalność odcieków będzie się zmniejszać, a zawartość azotu amonowego znacznie wzrośnie, co będzie ograniczać skuteczność oczyszczania biologicznego. Dlatego też nie nadaje się do bezpośredniego stosowania biologicznego oczyszczania odcieków w średnim i starszym wieku. Co więcej, metody biologiczne są wrażliwe na zmiany temperatury, jakości wody i jej ilości i nie mogą oczyszczać trudnej do biodegradacji materii organicznej. Metoda fizykochemiczna ma dobry wpływ na usuwanie odcieków śmieciowych o słabej biodegradowalności i wysokiej zawartości azotu amonowego i nie ma na nią wpływu zmiany jakości i ilości wody. Jakość wody ściekowej jest stosunkowo stabilna i jest szeroko stosowana do wstępnej obróbki i głębokiego oczyszczania odcieków ze śmieci. Na podstawie istniejących technologii oczyszczania fizykochemicznego autor dokonał przeglądu postępu badań nad metodami adsorpcji, metodą przedmuchu, metodą wytrącania koagulacyjnego, metodą strącania chemicznego, metodą utleniania chemicznego, metodą elektrochemiczną, metodą utleniania fotokatalitycznego, metodą odwróconej osmozy i metodą nanofiltracji, w celu zapewnienia odniesienia do pracy praktycznej.
2 Technologie przetwarzania fizycznego i chemicznego
2.1 Metoda adsorpcji
Metoda adsorpcji polega na wykorzystaniu efektu adsorpcji porowatych substancji stałych w celu usunięcia toksycznych i szkodliwych substancji, takich jak materia organiczna i jony metali, z odcieków ze śmieci. Obecnie najobszerniejsze są badania nad adsorpcją węgla aktywnego. J. Rodrí guez i in. [4] badali adsorpcję odcieków oczyszczonych beztlenowo przy użyciu węgla aktywnego, żywicy XAD-8 i żywicy XAD-4. Wyniki wykazały, że węgiel aktywny ma największą zdolność adsorpcji i może obniżyć ChZT dopływu z 1500 mg/l do 191 mg/ln. Aghamohammadi i in. [5] dodali sproszkowany węgiel aktywny podczas stosowania metody osadu czynnego do oczyszczania odcieków ze śmieci. Wyniki pokazały, że szybkość usuwania ChZT i chromatyczności były prawie dwukrotnie wyższe w porównaniu z metodami bez węgla aktywnego, a także poprawiła się szybkość usuwania azotu amonowego. Zhang Futao i in. [6] badali zachowanie adsorpcji węgla aktywnego na formaldehydzie, fenolu i anilinie w odciekach ze składowisk, a wyniki wykazały, że izoterma adsorpcji węgla aktywnego jest zgodna ze wzorem empirycznym Freundlicha. Ponadto w pewnym stopniu badano także adsorbenty inne niż węgiel aktywny. M.Heavey i in. [7] przeprowadzili eksperymenty adsorpcji żużla węglowego z wykorzystaniem odcieków ze składowiska Kyletalesha w Irlandii. Wyniki wykazały, że po adsorpcji żużli węglowych odciek o średnim ChZT wynoszącym 625 mg/L, średnim BZT wynoszącym 190 mg/L i średnim azotu amonowym wynoszącym 218 mg/L charakteryzował się współczynnikiem usuwania ChZT wynoszącym 69%. stopień usuwania BZT wynoszący 96,6% i stopień usuwania azotu amonowego wynoszący 95,5%. Ze względu na obfite i odnawialne zasoby żużli węglowych, pozbawione wtórnych zanieczyszczeń, ma dobre perspektywy rozwoju. Głównym problemem związanym z obróbką adsorpcyjną węglem aktywnym jest to, że węgiel aktywny jest kosztowny i brakuje mu prostych i skutecznych metod regeneracji, co ogranicza jego promocję i zastosowanie. Obecnie metoda adsorpcyjna oczyszczania odcieków ze śmieci ma charakter głównie laboratoryjny i wymaga dalszych badań, zanim będzie mogła zostać zastosowana w praktyce.
2.2 Metoda przedmuchu
Metoda przedmuchu polega na wprowadzeniu do wody gazu (gazu nośnego), a po wystarczającym kontakcie lotne substancje rozpuszczalne w wodzie przechodzą do fazy gazowej poprzez granicę faz gaz-ciecz, osiągając w ten sposób cel usuwania zanieczyszczeń. Jako gaz nośny powszechnie stosuje się powietrze. Zawartość azotu amonowego w odciekach śmieci średniowiecznych i starszych jest stosunkowo wysoka, a metoda przedmuchu pozwala skutecznie usunąć z nich azot amonowy. SK Marttinen i in. [8] zastosowali metodę przedmuchu do oczyszczania azotu amonowego w odciekach ze śmieci. W warunkach pH=11, 20°C i hydraulicznego czasu retencji 24 godzin zawartość azotu amonowego spadła ze 150 mg/L do 16 mg/L. Liao Linlin i in. [9] zbadali czynniki wpływające na skuteczność odpędzania ciekłego amoniaku podczas infiltracji śmieci i odkryli, że pH, temperatura wody i stosunek gazu do cieczy mają znaczący wpływ na skuteczność odpędzania. Efekt denitryfikacji poprawiał się, gdy pH wynosiło od 10,5 do 11; Im wyższa temperatura wody, tym lepszy efekt denitryfikacji; Gdy stosunek gazu do cieczy wynosi 3000 ~ 3500 m3/m3, efekt denitryfikacji pokazano w nowej piosence Jaya Chou; Stężenie azotu amonowego ma niewielki wpływ na wydajność nadmuchu. Wang Zongping i in. [10] zastosowali trzy metody, mianowicie napowietrzanie strumieniowe, napowietrzanie strumieniowe i napowietrzanie powierzchniowe, do wstępnej obróbki odcieków za pomocą usuwania amoniaku. Wyniki wykazały, że napowietrzanie strumieniowe było skuteczne przy tej samej mocy. Według danych zagranicznych stopień usunięcia azotu amonowego w odciekach oczyszczonych metodą ekstrakcji gazowej skojarzonej z innymi metodami może sięgać nawet 99,5%. Jednakże koszty operacyjne tej metody są stosunkowo wysokie, a powstający NH3 należy usunąć poprzez dodanie kwasu w wieży przedmuchowej, w przeciwnym razie będzie to powodować zanieczyszczenie powietrza. Ponadto w wieży wydmuchowej będzie również występowało osadzanie się węglanów.
2.3 Metoda wytrącania metodą koagulacji
Metoda sedymentacji koagulacyjnej to metoda dodawania koagulantów do odcieków śmieci, powodująca agregację zawiesin i koloidów w odciekach i tworzenie kłaczków, a następnie ich rozdzielenie. Powszechnie stosuje się siarczan glinu, siarczan żelazawy, chlorek żelazowy i inne nieorganiczne flokulanty. Badania wykazały, że stosowanie samych flokulantów na bazie żelaza do oczyszczania odcieków ze śmieci pozwala osiągnąć współczynnik usuwania ChZT na poziomie 50%, czyli lepiej niż przy stosowaniu samych flokulantów na bazie aluminium. AA Tatsi i in. [11] poddali wstępnej obróbce odcieki siarczanem glinu i chlorkiem żelaza. W przypadku młodych odcieków najwyższy stopień usuwania ChZT wyniósł 38%, gdy dopływający ChZT wynosił 70 900 mg/l; W przypadku odcieków pochodzących ze składowisk odpadów w średnim i starszym wieku stopień usuwania ChZT może osiągnąć 75%, gdy dopływający ChZT wynosi 5350 mg/l. Gdy pH wynosi 10, a koagulant osiąga 2 g/l, stopień usuwania ChZT może sięgać nawet 80%. W ostatnich latach nowym kierunkiem badań stały się bioflokulanty. AI Zouboulis i in. [12] zbadali wpływ bioflokulantów na odcieki ze składowisk i odkryli, że do usunięcia 85% kwasu humusowego z odcieków ze składowisk wystarczyło jedynie 20 mg/l bioflokulantów. Metoda koagulacji strącającej jest kluczową technologią oczyszczania odcieków ze śmieci. Może być stosowana jako technologia obróbki wstępnej w celu zmniejszenia obciążenia procesów pooperacyjnych oraz jako technologia obróbki głębokiej, aby stać się gwarancją całego procesu leczenia [3]. Jednak głównym problemem jest niski stopień usuwania azotu amonowego, wytwarzanie dużej ilości osadów chemicznych, a dodatek koagulantów w postaci soli metali może powodować nowe zanieczyszczenia. Dlatego opracowanie bezpiecznych, wydajnych i tanich koagulantów jest podstawą poprawy efektywności oczyszczania metodami sedymentacji koagulacyjnej.
2.4 Metoda strącania chemicznego
Metoda strącania chemicznego polega na dodaniu określonej substancji chemicznej do odcieku śmieci, wygenerowaniu osadu w wyniku reakcji chemicznej, a następnie oddzieleniu go w celu osiągnięcia celu oczyszczania. Według danych jony wodorotlenkowe substancji alkalicznych, takich jak wodorotlenek wapnia, mogą wytrącać się wraz z jonami metali, co może usunąć od 90% do 99% metali ciężkich w odciekach i od 20% do 40% ChZT. Metoda wytrącania kamieni guano ptaków jest szeroko stosowana w metodach wytrącania chemicznego. Metoda wytrącania ptasich kamieni guano, znana również jako metoda wytrącania fosforanem amonowo-magnezowym, polega na dodaniu Mg2+, PO43- i środków alkalicznych do odcieków śmieci w celu przereagowania z określonymi substancjami i utworzenia osadu. XZ Li i in. [13] do odcieków ze śmieci dodali MgCl2 · 6H2O i Na2HPO4 · 12H2O. Gdy stosunek Mg2+ do NH4+ do PO43- wynosił 1:1:1, a pH wynosiło 8,45-9, zawartość azotu amonowego w pierwotnym odcieku spadła z 5600 mg/L do 110 mg/L w ciągu 15 minut. I. Ozturk i in. [14] zastosowali tę metodę do oczyszczania odcieków z fermentacji beztlenowej. Gdy ChZT na dopływie wynosił 4024 mg/l, a azot amonowy 2240 mg/l, stopień usuwania ścieków osiągnął odpowiednio 50% i 85%. B. Calli i in. [15] również osiągnęli 98% współczynnik usuwania azotu amonowego przy użyciu tej metody. Metoda strącania chemicznego jest prosta w obsłudze, a powstały osad zawiera składniki nawozów, takie jak N, P, Mg i materię organiczną. Jednakże osad może zawierać toksyczne i szkodliwe substancje, które stwarzają potencjalne zagrożenie dla środowiska.
2.5 Metoda utleniania chemicznego
Metoda utleniania chemicznego może skutecznie rozłożyć oporne związki organiczne w odciekach i poprawić biodegradowalność odcieków, co jest korzystne dla późniejszego oczyszczania biologicznego. Dlatego jest szeroko stosowany do oczyszczania odcieków w średnim i starszym wieku o słabej biodegradowalności. Zaawansowane technologie utleniania mogą generować silnie utleniający · OH, który może skuteczniej oczyszczać odcieki ze śmieci, obejmujące głównie metodę Fentona, metodę utleniania ozonem itp. A. Lopez i in. [16] zastosowali metodę Fentona do oczyszczania odcieków ze śmieci. Wyniki wykazały, że w warunkach dawki Fe2+ wynoszącej 275 mg/L, dawki H2O2 wynoszącej 3300 mg/L, pH wynoszącego 3 i czasu reakcji wynoszącego 2 godziny, stosunek B/C wzrósł z 0,2 do 0,5; W warunkach dawki Fe2+ wynoszącej 830 mg/L i dawki H2O2 wynoszącej 10000 mg/L, stopień usuwania ChZT może osiągnąć aż do 60%, zmniejszając się z 10540 mg/L do 4216 mg/L. Ye Shaofan i in. [17] zastosowali utlenianie Fentona, adsorpcję węgla aktywnego, synergiczną głęboką obróbkę odcieków ze śmieci. Najlepszy efekt usuwania ChZT można osiągnąć metodą dodania adsorpcji węgla aktywnego na 30 minut, a następnie dodania odczynnika Fentona na 150 minut. S. Cortez i in. [18] Oczyszczono starzone odcieki ze śmieci metodą O3/H2O2. Gdy szybkość pobierania O3 wynosiła 5,6 g/h, dawka H2O2 wynosiła 400 mg/L, pH wynosiło 7, a czas reakcji wynosił 1 h, średni ChZT ścieków wynosił 340 mg/L, a szybkość usuwania osiągnęła 72%, B/C wzrosło z 0,01 do 0,24, a azot amonowy spadło z 714 mg/L do 318 mg/L. Metoda Fentona jest tania i łatwa w obsłudze, wymaga jednak utrzymania niskiego pH i separacji jonów oczyszczonych ścieków. Koszt metody utleniania ozonem jest stosunkowo wysoki, a produkty pośrednie powstające w procesie reakcji mogą zwiększać toksyczność odcieków. Konieczne są dalsze badania, aby dostosować się do coraz bardziej rygorystycznych wymagań środowiskowych.
2.6 Metoda elektrochemiczna
Metoda elektrochemiczna to proces, w którym zanieczyszczenia zawarte w odciekach ze śmieci poddawane są bezpośrednio reakcjom elektrochemicznym na elektrodach pod działaniem pola elektrycznego lub ulegają reakcjom redoks z wykorzystaniem · OH i ClO – powstających na powierzchni elektrody. Obecnie powszechnie stosuje się utlenianie elektrolityczne. PB Moraes i in. [19] zastosowali ciągły reaktor elektrolityczny do oczyszczania odcieków ze śmieci. Gdy natężenie przepływu na dopływie wynosiło 2000 l/h, gęstość prądu wynosiła 0,116 A/cm2, czas reakcji 180 min, ChZT na dopływie wynosiło 1855 mg/l, TOC wynosiło 1270 mg/l, a azot amonowy wynosił 1060 mg/l. L, współczynnik usuwania ścieków osiągnął odpowiednio 73%, 57% i 49%. NN Rao i in. [20] zastosowali trójwymiarowy reaktor z elektrodą węglową do oczyszczania odcieków o wysokim ChZT (17–18400 mg/L) i wysokim poziomie azotu amonowego (1200–1320 mg/L). Po 6 godzinach reakcji stopień usuwania ChZT wynosił 76% -80%, a stopień usuwania azotu amonowego mógł sięgać aż do 97%. E. Turro i in. [21] badali czynniki wpływające na proces utleniania elektrolitycznego odcieków ze składowisk, stosując Ti/IrO2-RuO2 jako elektrodę i HClO4 jako elektrolit. Wyniki wykazały, że głównymi czynnikami wpływającymi na efekt obróbki były czas reakcji, temperatura reakcji, gęstość prądu i pH. W warunkach temperatury 80℃, gęstości prądu 0,032 A/cm2 i pH=3 czas reakcji wyniósł 4 godziny, a ChZT spadło z 2960 mg/L do 294 mg/L, TOC spadło z 1150 mg/L do 402 mg/l, a stopień usuwania koloru może osiągnąć 100%. Metoda elektrochemiczna charakteryzuje się prostym procesem, dużą możliwością kontroli, niewielką powierzchnią i nie generuje wtórnych zanieczyszczeń podczas procesu oczyszczania. Wadą jest to, że zużywa energię elektryczną i wiąże się z wysokimi kosztami leczenia. Obecnie większość z nich ma charakter badań laboratoryjnych.
2.7 Utlenianie fotokatalityczne
Utlenianie fotokatalityczne to nowy rodzaj technologii uzdatniania wody, która lepiej radzi sobie z niektórymi specjalnymi substancjami zanieczyszczającymi niż inne metody i dlatego ma dobre perspektywy zastosowania w głębokim oczyszczaniu odcieków ze śmieci. Zasada tej metody polega na dodaniu pewnej ilości katalizatora do ścieków, wygenerowaniu wolnych rodników pod wpływem napromieniowania światłem i wykorzystaniu silnych właściwości utleniających wolnych rodników, aby osiągnąć cel oczyszczania. Katalizatory stosowane w utlenianiu fotokatalitycznym obejmują głównie dwutlenek tytanu, tlenek cynku i tlenek żelaza, wśród których szeroko stosowany jest dwutlenek tytanu. DE Meeroff i in. [22] przeprowadzili eksperymenty fotokatalitycznego utleniania odcieków, stosując TiO2 jako katalizator. Po 4 godzinach utleniania fotokatalitycznego UV szybkość usuwania ChZT z odcieku osiągnęła 86%, stosunek B/C wzrósł z 0,09 do 0,14, szybkość usuwania azotu amonowego wyniosła 71%, a szybkość usuwania chromatyczności wyniosła 90%. Po zakończeniu reakcji można odzyskać 85% TiO2. R. Poblete i in. [23] wykorzystali produkty uboczne przemysłu dwutlenku tytanu (składające się głównie z TiO2 i Fe) jako katalizatory i porównali je z dostępnym na rynku TiO2 pod względem typu katalizatora, szybkości usuwania opornych substancji organicznych, obciążenia katalizatora i czasu reakcji. Wyniki wykazały, że produkt uboczny miał wyższą aktywność i lepszy efekt oczyszczania i mógł być stosowany jako katalizator utleniania fotokatalitycznego. Badania wykazały, że zawartość soli nieorganicznych może wpływać na skuteczność utleniania fotokatalitycznego w oczyszczaniu odcieków ze śmieci. J. Wiszniowski i in. [24] badali wpływ soli nieorganicznych na fotokatalityczne utlenianie kwasu humusowego w odciekach, stosując jako katalizator zawieszony TiO2. Gdy w odciekach śmieci obecny jest tylko Cl - (4500 mg/L) i SO42- (7750 mg/L), nie wpływa to na skuteczność fotokatalitycznego utleniania kwasu humusowego, ale obecność HCO3 - znacznie zmniejsza utlenianie fotokatalityczne efektywność. Utlenianie fotokatalityczne ma zalety prostej obsługi, niskiego zużycia energii, odporności na obciążenie i braku zanieczyszczeń. Aby jednak zastosować go w praktyce, konieczne jest zbadanie rodzaju i konstrukcji reaktora, wydajności i żywotności katalizatora oraz stopnia wykorzystania energii świetlnej.
2.8 Odwrócona osmoza (RO)
Membrana RO charakteryzuje się selektywnością w stosunku do rozpuszczalników, wykorzystując różnicę ciśnień po obu stronach membrany jako siłę napędową do pokonania ciśnienia osmotycznego rozpuszczalników, oddzielając w ten sposób różne substancje zawarte w odciekach od śmieci. Fangyue Li i in. [25] zastosowali spiralną membranę RO do oczyszczania odcieków ze składowiska Kolenfeld w Niemczech. ChZT spadło z 3100 mg/L do 15 mg/L, chlorek spadło z 2850 mg/L do 23,2 mg/L, a azot amonowy spadło z 1000 mg/L do 11,3 mg/L; Szybkość usuwania jonów metali, takich jak Al3+, Fe2+, Pb2+, Zn2+, Cu2+ itp. przekracza 99,5%. Badania wykazały, że pH ma wpływ na skuteczność usuwania azotu amonowego. LD Palma i in. [26] najpierw oddestylowali odciek ze śmieci, a następnie poddali go obróbce membraną RO, zmniejszając dopływający ChZT z 19000 mg/L do 30,5 mg/L; Szybkość usuwania azotu amonowego jest najwyższa przy pH 6,4 i spada z 217,6 mg/l do 0,71 mg/lm. R et al. [27] przeprowadzili pilotażowe doświadczenie oczyszczania odcieków ze śmieci przy użyciu dwustopniowych membran RO i stwierdzili, że szybkość usuwania azotu amonowego była najwyższa przy pH osiągającym 5 i spadała ze 142 mg/L do 8,54 mg/L. Metoda odwróconej osmozy charakteryzuje się wysoką wydajnością, dojrzałym zarządzaniem i jest łatwa do automatycznego kontrolowania i jest coraz częściej stosowana w oczyszczaniu odcieków ze śmieci. Jednakże koszt membrany jest stosunkowo wysoki i wymagana jest wstępna obróbka odcieków przed użyciem, aby zmniejszyć obciążenie membrany, w przeciwnym razie membrana jest podatna na zanieczyszczenie i blokowanie, co powoduje gwałtowny spadek wydajności oczyszczania.
2.9 Nanofiltracja (NF)
Membrana NF ma dwie istotne cechy: ma mikroporowatą strukturę o wielkości około 1 nm, która może przechwytywać cząsteczki o masie cząsteczkowej 200-2000 u; Sama membrana NF jest naładowana i ma określony współczynnik zatrzymywania elektrolitów nieorganicznych. HK Jakopovic i in. [28] porównali NF UF. Usuwanie materii organicznej z odcieków ze składowisk przy użyciu trzech technologii ozonowych wykazało, że w warunkach laboratoryjnych różne membrany UF mogą osiągnąć współczynnik usuwania ChZT wynoszący 23% w przypadku starszych odcieków ze składowisk; Stopień usuwania ChZT przez ozon może osiągnąć 56%; Wskaźnik usuwania nowych piosenek Jaya Chou w serwisie COD przez NF może osiągnąć 91%. NF ma również stosunkowo idealny wpływ na usuwanie jonów w odciekach. LB Chaudhari i in. [29] zastosowali NF-300 do oczyszczania elektrolitów w starzonych odciekach ze składowiska Gujarat w Indiach. Poziomy siarczanów w dwóch wodach doświadczalnych wynosiły odpowiednio 932 i 886 mg/L, a jonów chlorkowych odpowiednio 2268 i 5426 mg/L. Wyniki eksperymentów wykazały, że szybkości usuwania siarczanów wynosiły odpowiednio 83% i 85%, a szybkości usuwania jonów chlorkowych odpowiednio 62% i 65%. Badanie wykazało również, że szybkość usuwania Cr3+, Ni2+, Cu2+ i Cd2+ przez membranę NF osiągnęła 99% 97%, 97%, 96%. NF w połączeniu z innymi procesami daje lepsze efekty po obróbce. T. Robinson [30] zastosował kombinowany proces MBR+NF do oczyszczania odcieków z Beacon Hill w Wielkiej Brytanii. ChZT spadł z 5000 mg/L do poniżej 100 mg/L, azot amonowy spadł z 2000 mg/L do poniżej 1 mg/L, a SS spadł z 250 mg/L do poniżej 25 mg/L. Technologia NF charakteryzuje się niskim zużyciem energii, wysokim współczynnikiem odzysku i ogromnym potencjałem. Jednak największym problemem jest to, że membrana będzie się osadzać po długotrwałym użytkowaniu, co będzie miało wpływ na jej działanie, takie jak przepływ membrany i współczynnik retencji. Konieczne są dalsze badania, aby zastosować je w praktyce inżynierskiej.
3 Wniosek
Wyżej wymienione technologie obróbki fizycznej i chemicznej mogą osiągnąć określone wyniki, ale wiąże się to również z wieloma problemami, takimi jak regeneracja adsorbentów, odzysk fotokatalitycznych katalizatorów utleniania, duża energochłonność metod elektrochemicznych i zanieczyszczanie membran. W związku z tym trudno jest, aby odcieki ze śmieci spełniały krajowe normy emisyjne w ramach jednego oczyszczania fizykochemicznego, a proces ich oczyszczania powinien być połączeniem wielu technologii oczyszczania. Kompletny proces oczyszczania odcieków ze śmieci powinien składać się z trzech części: obróbki wstępnej, oczyszczania głównego i oczyszczania głębokiego. Metody obróbki wstępnej, takie jak przedmuch, wytrącanie koagulacyjne i wytrącanie chemiczne, są powszechnie stosowane w celu usunięcia jonów metali ciężkich, azotu amonowego, chromatyczności lub poprawy biodegradowalności odcieków ze śmieci. W głównym procesie oczyszczania należy zastosować tanie i wysokowydajne procesy, takie jak metody biologiczne, utlenianie chemiczne i inne procesy łączone, mające na celu usunięcie większości materii organicznej i dalsze zmniejszenie zawartości substancji zanieczyszczających, takich jak azot amonowy. Po pierwszych dwóch etapach oczyszczania mogą nadal występować pewne zanieczyszczenia, dlatego konieczna jest głęboka obróbka, którą można osiągnąć za pomocą takich metod, jak utlenianie fotokatalityczne, adsorpcja, separacja membranowa itp.
Ze względu na złożony skład odcieków oraz jego zmienność w czasie i miejscu, w praktycznej inżynierii, przed oczyszczeniem odcieku należy najpierw zmierzyć skład i szczegółowo przeanalizować jego właściwości, a następnie wybrać odpowiednie techniki oczyszczania. Obecnie technologie oczyszczania odcieków ze śmieci mają swoje zalety i wady. Dlatego modernizacja i przekształcanie istniejących technologii, opracowywanie nowych i wydajnych technologii oczyszczania oraz wzmacnianie integracji badań i rozwoju pomiędzy różnymi technologiami (takimi jak integracja technologii utleniania fotokatalitycznego i technologii oczyszczania biochemicznego, integracja metody wytrącania i obróbki membranowej), w w celu poprawy ogólnej efektywności oczyszczania odcieków oraz zmniejszenia kosztów inwestycyjnych i operacyjnych, będzie przedmiotem przyszłych badań nad odciekami ze śmieci.
